„Czarne Wzgórza” – Nora Roberts

Nora Roberts - znana i ceniona autorka bestsellerów New York Timesa, której książki zostały przetłumaczone na 25 języków i sprzedały się w nakładzie ponad czterystu milionów egzemplarzy. W Polsce ukazały się m. in. Gorący lód, W samo południe, Poszukiwana, Lasy w płomieniach, Trzy boginie, Błękitny dym, Świadek.

 Czarne Wzgórza, to ciekawa opowieść z wątkiem przygodowym, ale też z morderstwami w tle. Przede wszystkim jest to jednak historia dwojga ludzi – Lil i Coop’a, Autorka przedstawia czytelnikowi już początek ich znajomości. Ona – dziewczynka z Dakoty Południowej wychowana na farmie wśród malowniczych wzgórz, on – chłopiec z Nowego Jorku, wywodzący się z bogatej rodziny, ale niezauważany przez rodziców. Któregoś dnia, ku swojemu niezadowoleniu zostaje przywieziony do dziadków na farmę. Oboje zdają sobie sprawę z tego, że chłopiec potrzebuje towarzystwa, młodszego towarzystwa. By zapewnić dziecku rozrywkę, wybierają się do swoich przyjaciół Jenny i Joe Chance, rodziców małej Lil.

Autorka dosyć długo opisuje spotkanie dzieci, ich zabawy, rozmowy, a także zmianę jaką wywołuje Lil w otoczonym dotychczas bogactwem Cooperze. Przyznam, że denerwowały mnie te wszystkie opisy. Chciałam nawet odłożyć książkę i już do niej nigdy nie wracać. Najzwyczajniej w świecie nudziłam się jak mops. Jednak dałam tej powieści drugą szansę. Zawsze chciałam poznać twórczość Nory Roberts, tym bardziej, że na blogach często pojawiają się przychylne recenzje jej książek. Poza tym pani Roberts jest bardzo płodną pisarką i na pewno coś jest w jej powieściach skoro tak wiele ich napisała i ma także ogromną rzeszę wielbicieli, a sporo jej książek m. in. Czarne Wzgórza stały się bestsellerami New York Timesa.

Na szczęście nie pomyliłam się. Gdy przebrnęłam przez ten dosyć długi i męczący początek, akcja zaczęła się w końcu rozkręcać. Nie trudno było się domyśleć, że po kilku latach Lil i Cooper zakochają się w sobie, a w efekcie staną się kochankami i nie będą potrafili bez siebie żyć. Będzie im się wydawało, że ta miłość jest tak silna, tak nieokiełznana, że aż trudno będzie o niej zapomnieć.

„Sprawiła, że serce przestało mu bić. Przysiągłby, że przestało bić, kiedy oszalał i zaczął ja całować. Przez chwilę to było jak śmierć – a potem wszystko wróciło do życia” [1]

Niestety, ich drogi rozchodzą się. Zaczynają się studia, nowe znajomości, oboje jednak cały czas pamiętają o sobie, a Cooper docenia to, że Lil pokazała mu jak kochać wzgórza, jak kochać drugiego człowieka i co znaczy być kochanym. Jednak w przeciągu kilkunastu lat wiele się zmienia. Oboje układają sobie życie. Cooper pracuje jako policjant, później jako prywatny detektyw w Nowym Jorku, ona natomiast kończy studia, robi doktorat, podróżuje po świecie i zakłada wśród wzgórz rezerwat dla zwierząt. Staje się znaną osobą, obrończynią dzikich zwierząt. Po latach Cooper powraca, by wesprzeć dziadków, tak naprawdę szuka stabilizacji w życiu, ostoi, swojego miejsca na ziemi. Spotkanie z Lillian jest nieuniknione. Wiedzą o tym oboje, ale czas zrobił swoje i powrót do tego, co się utraciło może być na straconej pozycji.

Nie ma sensu żebym streszczała książkę, ale autorka mocno rozkręca ciąg dalszy. Okaże się, że Lil ma wroga, groźnego wroga, który wywołuje strach wśród miejscowej ludności i prowadzi morderczą grę, w której tylko on ustala zasady. Lil jest zagrożona, ale z pomocą przychodzi jej były policjant i przyjaciel Coop. Początkowo właścicielka rezerwatu nie jest z tego powodu zadowolona, bo Cooper szybko zadamawia się w jej azylu. Dochodzi do kłótni, sprzeczek, ale i ciekawych dialogów. Były momenty, że nie mogłam powstrzymać śmiechu. Uwielbiam kąśliwe dyskusje. Z czasem Lillian oswaja się z faktem, że Coop dba o jej bezpieczeństwo.

„ – Coop, to nie... Tak nie można z wielu powodów. – Ściągnęła kurtkę i odłożyła ją. – Nie możesz tu mieszkać.

– Nie mieszkam. Mam własny dom. Tu tylko będę spać przez jakiś czas.

– To znaczy jak długo? To znaczy jak długo zamierzasz spać na mojej kanapie?

Posłał jej leniwe spojrzenie i pociągnął łyk piwa.

– Dopóki się nie poddasz i nie wpuścisz mnie do łóżka.

– Och, jeśli tylko o to chodzi, nie ma problemu. Chodź prześpimy się ze sobą. A potem każde z nas będzie mogło wrócić do własnego, normalnego życia.

– Dobra daj mi moment, tylko dopiję piwo.

Chwyciła się rękami za głowę i okrążyła pokój.

– Pieprzenie! – zawołała. – Pieprzenie, pieprzenie, pieprzenie!

– Nazwałbym to delikatniej.” [2]

Jeśli chcecie się dowiedzieć jak potoczą się losy Lillian i Coopera, kto stoi za zabójstwami w Black Hills i co oznacza przyjaźń na poziomie człowiek – zwierzę, to polecam Wam tę powieść. Osobiście miałam wrażenie, że czytam jakiś scenariusz filmowy. Po przydługawym wstępie moja wyobraźnia zaczęła mocno pracować, a Cooper... mógłby stanąć gdzieś na mojej drodze.

Moja przygoda z twórczością Nory Roberts na pewno nie zakończy się na tym tytule. Już mam w planach przynajmniej trzy następne. Czarne Wzgórza może i nie dostarczają jakiejś potężnej dawki emocji, ale czyta się szybko i sprawnie. Cała historia jest mocno przewidywalna, ale jest w niej coś takiego, że odbiorca staje się zachłanny i chce więcej.  Mimo, że początek nie zapowiadał się ciekawie, książka przypadła mi do gustu i pochłonęłam ją dosyć szybko. Z czystym sumieniem mogę ją ocenić na mocną 4.

Ocena: 4/6

[1] Nora Roberts – Czarne Wzgórza, Świat Książki, str. 61.

[2] j/w., str. 214.