„Między pierwszą a kwietniem” – Krystyna Siesicka

Twórczość pani Krystyny Siesickiej zna chyba każdy. Urodziła się 22 listopada 1928 roku w Dęblinie. Autorka pisze przede wszystkim książki dla młodzieży. Ukończyła studia dziennikarskie. Zadebiutowała felietonem w tygodniku „Kobieta i życie”, współpracowała też z redakcją tygodnika dla młodzieży „Filipinka”. Zasłynęła między innymi z powieści takich jak: Zapałka na zakręcie, Zapach rumianku, Jezioro osobliwości czy Fotoplastykon.

Książki pani Siesickiej zawsze wspominam z sentymentem i radością. W okresie szkolnym towarzyszyła mi głównie twórczość tej autorki. Przekaz w jej powieściach zawsze był zrozumiały, niósł ze sobą pewne wartości, a w sercu nastolatki budził wiele pozytywnych uczuć. Po latach postanowiłam dać książkom pani Krystyny kolejne życie. Wyszukałam tytuły, których nie czytałam bądź nie pamiętałam. Pozycji Między pierwszą a kwietniem na pewno nie czytałam, dlatego zaczęłam właśnie od niej. Chyba pierwszy raz, jeśli chodzi o książki tej autorki, najzwyczajniej się rozczarowałam. Pomijam sporo literówek w tekście, chociaż drażniły mnie bardzo, ale chodzi mi o sam tekst.

Główną postacią jest około 50 – letnia Justyna, która w młodym wieku wyjechała do Anglii, do mężczyzny, zostawiając swoja 5 – letnią córeczkę Marię z ojcem. Po dwudziestu latach kobieta wraca do Polski i zatrzymuje się u córki. Przez ten czas łączyły je tylko listy. Justyna poznaje swojego zięcia Piotra, który jest dla niej bardziej wyrozumiały niż Maria. Maria, mimo iż pragnie dobrych stosunków z matką, nie może zrozumieć dlaczego odeszła od niej i jej ojca do innego mężczyzny, z którym żyła tyle lat, a którego i tak porzuciła.

„Powiedz mi, jak to się dzieje, że najpierw jest wielka miłość, a potem okazuje się że dwoje ludzi nie może ze sobą wytrzymać. Najpierw rzuciłaś wszystko, żeby z nim być, później rzuciłaś wszystko, żeby od niego odejść” [1]

Pani Siesicka chciała przedstawić czytelnikowi trudną relację matki z córką, matki, która rzucała mężczyzn licząc na kolejne uniesienia z innymi, oraz córki o niemal purytańskich zasadach. Spodziewałam się, że wątek matki i córki będzie bardziej rozwinięty, a dialogi soczyste. Niestety rozmowy Justyny z Marią nie dość, że były suche i jałowe, to jeszcze było ich niewiele. Kolejną postacią jest Szymon – kapitan statku. Miedzy nim, a Justyną od razu rodzi się romans. To także do mnie nie przemówiło. Mimo, że oboje wcześniej się nie znali, w ich dialogach była od razu zbyt duża bezpośredniość, która natychmiast miała swoje odwzorowanie w łóżku. Najciekawszą osobowość Pani Krystyna przedstawiła nam pod koniec książki. Jest nią Jagoda, córka Szymona, która mogłaby wiele namieszać w życiu Piotra i Marii, ale autorka kończy historię wówczas, gdy ta nabiera jakichś barw.

Czytając, cały czas się dziwiłam, coraz bardziej i bardziej, nie mogłam uwierzyć, że Pani Siesicka napisała tak dziwną opowieść, która mimo ważnej relacji matka – córka, nie wywołuje żadnych emocji. W książce podoba mi się jedyne w prosty sposób nakreślony obraz Polski z początku lat osiemdziesiątych, kiedy to trzeba było na poczcie zamawiać rozmowę telefoniczną, nie było telefonów komórkowych, wysyłało się telegramy, ludzie dziwili się jeśli ktoś chciał myć głowę, co drugi dzień, bo po co tak często, przecież to brak oszczędności. Autorka pisała tę książkę właśnie w latach osiemdziesiątych, dlatego charakterystyka tamtych czasów została ujęta w bardzo naturalny sposób, nie przejawiający żadnego zdziwienia. Podsumowując odniosłam wrażenie, że autorka pisała tę książkę pod jakąś presją, być może presją czasu.

Książki nie będę szczególnie polecać, bo pani Krystyna posiada w swoim dorobku dużo lepsze, ciekawsze powieści, aczkolwiek proponuję przeczytać dla porównania z innymi pozycjami tej autorki.

Pierwsze wydanie tej książki ukazało się 1982 roku.

Ocena: 2/6

[1] Krystyna Siesicka – Między pierwszą a kwietniem, Wydawnictwo Akapit Press, str. 72.

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania Tydzień bez nowości