Wyborna literatura, czyli „Upalne lato Kaliny” Katarzyny Zyskowskiej – Ignaciak

„Katarzyna Zyskowska – Ignaciak (ur. 1979) – absolwentka dziennikarstwa i marketingu. We wczesnej młodości z równym zapałem grała na pianinie, nagrywała piosenki dla dzieci, tańczyła malowała i pisała. Po latach pozostała wierna ostatniej z tych pasji.

Oprócz Upalnego lata Kaliny i Upalnego lata Marianny jest autorką: Niebieskich migdałów, Przebudzenia i Ucieczki znad rozlewiska.

Poza pisaniem książek uwielbia żeglować, chodzić z plecakiem po górach, nocami dyskutować z przyjaciółmi przy winie o religii i polityce, objadać się orzeszkami w czekoladzie, siedząc w kinie, i urządzać rowerowe pikniki w warszawskich parkach. A w listopadowe wieczory odkrywać zapomniane, rodzinne historie” [okładka]

Mając przed oczami najnowszą książkę Katarzyny Zyskowskiej – Ignaciak, warto zwrócić uwagę na to jak książka jest wydana. Okładka choć subtelna i prosta jest wymowna i dopracowana. Egzemplarz jest w twardej oprawie, a tym samym jest szyty i nie ma mowy o wypadających stronach, czcionka jest przejrzysta i nie męczy wzroku.

Po przeczytaniu Upalnego lata Marianny wiedziałam, że na pewno sięgnę po Upalne lato Kaliny. Jestem przekonana, że każdy, kto poznał Mariannę, oczekiwał na Kalinę, ale chyba nikt nie spodziewał się, że zostaniemy przeniesieni sprzed wojny do lat sześćdziesiątych. Dla mnie było to niezwykłe zaskoczenie, ale trzeba przyznać, że to świetny pomysł. Czytelnik ma obraz przed i po wojnie. Tym razem poznajemy Kalinę – córkę Marianny. Na szczęście, książka nie jest oderwana od poprzedniej części, ze wspomnień różnych osób poznajemy losy Marianny i jej rodziny, Krysi czy Zygmunta. Aczkolwiek, tak jak podaje informacja na okładce, obie książki są odrębnymi historiami, chociaż się ze sobą wiążą. Znając Upalne lato Marianny bardziej przeżywałam historię Marie. Czytelnik dowie się jak straszne blizny pozostawiła wojna w duszy i ciele niegdyś wesołej i uroczej Marianny.

„Zdrowych, zdolnych do pracy po kilku dniach wywożono w głąb Niemiec. Mariannę paradoksalnie ocaliła rana szyi, która w tych okropnych warunkach nie miała szansy się zagoić i po prostu zaczęła gnić” [1]

Jak tytuł wskazuje, akcja znów rozgrywa się latem, tym razem autorka przenosi nas do Zakopanego. Kalina wraz z dużo starszym mężem i przyjaciółmi wyjeżdża na wakacje w Tatry. Dziewczyna chce przeżyć te wakacje w spokoju, z świadomością tego, że może mieć wakacje, choć tak naprawdę ich nie lubi, bo kojarzą jej się z domem, mimo że właśnie tam jest jej córeczka.

Początkowo czytelnik będzie się zastanawiał dlaczego Kalina jest taka... dziwna, taka inna niż wszyscy, bezbarwna, wyprana z emocji, niektórzy pewnie będą odczuwali w stosunku do niej antypatię. Początkowo ciężko będzie zrozumieć postępowanie młodej kobiety.

Upalne lato Kaliny poza wątkami związanymi z wojną, porusza temat rodziny, rodziny niegdyś szczęśliwej, zamożnej, która powoli traciła wszystko. Zaburzone zostają relacje rodzinne, wiele spraw zostaje niewyjaśnionych, przemilczanych, odłożonych. Pani Zyskowska – Ignaciak przedstawia czytelnikowi wyniki trudnych wyborów, wyborów podyktowanych nieoczekiwanymi zdarzeniami, wyborów tragicznych w skutkach...

„- Ale przecież nie jesteś szczęśliwa z Jerzym, on jest taki... bezbarwny, beznamiętny, nudny po prostu. Nie zaprzeczaj. Naprawdę uważasz, że fakt posiadania wspólnego dziecka każe ci trwać w tym dziwnym układzie?

- A mam inne wyjście?

- Zawsze jest jakieś wyjście. Musisz tylko dać sobie szansę” [2]

Czy relacje rodzinne mogą być powtarzalne? Czy dom rodzinny może być ostoją czy przekleństwem? Czy wybór partnera życiowego może poza miłością mieć inną podstawę? Czy można sprzeciwić się losowi? Czy wreszcie można tęsknić do nieznanego?

Czytając książkę, śmiało mogę stwierdzić, że autorka świetnie się przygotowała do jej napisania. Przytacza fakty historyczne, dzięki czemu można lepiej zrozumieć nastroje panujące w ówczesnej Polsce. Ponadto Pani Kasia barwnie i sprawnie operuje nazwami szczytów i miejsc będących ozdobą Tatr. Dodatkowo pisarka posługuje się niezwykle ładną wręcz zachwycającą polszczyzną.

Książka jest dosyć smutna, porusza trudne tematy, ale dostarcza również wielu wzruszeń, rozjaśnia umysł, zmusza do przemyśleń. Upalne lato Kaliny, to niezwykła i poruszająca historia. Czytelnik mimowolnie zżywa się z bohaterami i chce więcej.

Książkę polecam z całego serca. Jestem pewna, że przez jej nieprzeciętność zyska wielu wielbicieli, a Pani Kasi dziękuję za wyborną literaturę.

Ocena: 6/6

[1] Katarzyna Zyskowska – Ignaciak – Upalne lato Kaliny, Wydawnictwo MG, str. 178

[2] j/w., str. 263